Bitwy jako nieodłączny i najbardziej emocjonujący element Midgardu stanowią o jego kształcie i rozwoju. Niech więc każdy z nas dołoży starań by były one jak najlepszym przeżyciem dla wszystkich midgardczyków. Tylko od uczestników zależy, jak zostanie zapamiętana.Poniższa reguła jest wciąż modyfikowanym przez nasze wspólne doświadczenie zbiorem zasad, które mają zabawę uczynić przyjemną i bezpieczną. Pamiętajmy, że walka którą toczymy nie jest rzeczywista, ani nawet wiernie takiej nie odzwierciedla. Nidgy też nie może być najważniejsze osiąganie zwycięstwa za wszelką cenę.

1. W Midgardzie dopuszczone jest używanie wybranych bezpiecznych (odpowiednio przygotowanych) replik broni zaczepnej opartych możliwie najdokładniej na wzorach występujących w Europie (793-1066). Dokładność repliki ograniczona jest jej zabezpieczeniem na użytek bitewny, w szczególności:
- powierzchnia musi być tępa (min. 2mm),
- nie może posiadać ostrych krawędzi ani zadziorów,
- sztychy mieczy i innej broni siecznej jak również krawędzie toporów winny być wyraźnie zaokrąglone i tępe,
- sztychy włóczni muszą być wyjątkowo mocno zaokrąglone w półkole o średnicy co najmniej 5cm, zaś krawędź musi być gruba na przynajmniej 4mm,
- alternatywnie grot włóczni zakończony może być kulą bądź połową kuli o średnicy co najmniej 3cm stanowiącą integralną (skutą) część z resztą grotu.
2. Dopuszczone jest użycie tarcz o wzorach udokumentowanych w źródłach historycznych dla okresu datowania Midgardu. Tarcze nie mogą mieć zadziorów i poszarpanych lub w inny sposób niebezpiecznych krawędzi oraz żadnych kończystych elementów jak kolce itp.
3. Hełmy stosowane w Midgardzie muszą odpowiadać realiom odtwarzanej epoki (datowanie Midgardu). Podstawowe elementy konstrukcyjne hełmu muszą być wykonane z żelaza lub stali o grubości wystarczającej do ochrony przed ciosem bronią dopuszczoną w artykule 2 p.1. W razie wątpliwości Komisja Strojów zastrzega sobie prawo do wykonania testów uderzeniowych na danym hełmie.
4. Broń miotająca - Dopuszczalną bronią miotającą są łuki (ich stylistyka również powinna odwoływać się do historycznych wzorów) i proce (rysunek i opis poniżej). Nie będą dopuszczone do bitwy strzały, które nie są zrobione na bazie odlewanych nasadek według wzoru tych dostępnych w kramach kupieckich Midgardu lub nie będą (mimo zastosowania nasadki) spełniały zasady bezpieczeństwa - minimalna średnica nasadki 5 cm. Sugeruje się, by każdy łucznik (lub drużyna) oznaczała swoje strzały w charakterystyczny sposób, aby łatwo było je odróżnić od innych podczas zbierania ich z pola walki.

Rysunek techniczny procy:
KLIKNIJ

Opis procy i pocisków: Pociski do procy wykonujemy w formie lnianego woreczka z podwójnej lub potrójnej warstwy gęstego lnu szytego mocną dratwą ręcznie. Woreczek po zaszyciu ma mieć wielkość mniej więcej pięści dorosłego mężczyzny (nie powinien być mniejszy, może być nieco większy). Woreczek napełniamy piaskiem bez kamieni i żwiru. Następnie zaszywamy woreczek tak, aby był w miarę ścisły, ale nie maksymalnie ścisły. Minimalna swoboda ruchu sypkiego materiału wewnątrz zapewnia rozkład siły udeżenia i działanie głuszące jak we współczesnej amunicji obezwładniającej. I gotowe.
Jeśli mamy problem z uzyskaniem szczelnego woreczka i piasek nam się wysypuje proponuję próbować dalej, a jeśli już naprawdę się nie uda kupić tanie skarpety męskie i potraktować taką skarpetę jako woreczek wewnętrzny, skrzętnie i szczelnie ukryty w lnianym zewnętrznym.
Waga pocisku winna wynosić około 400g (tyle ważą nasze testowane).
Dodatkowo element roboczy procy jest oczywiście wykonany ze skóry.

STRÓJ I PUNKTACJA:

1. Wojownicy w zależności od posiadanego stroju i uzbrojenia podzieleni są na trzy kategorie:
a) Łucznicy - muszą posiadać strój zgodny z odtwarzaną postacią. Minimalne wyposażenie to koszula i spodnie lub suknia oraz buty (buty współczesne owinięte skórą, lnem, futrem itp. nie będą tolerowane). Należy pamiętać, by strój dostosować do warunków pogodowych, zwłaszcza zimą. Stosowanie niewyglądających historycznie ubrań jest dozwolone w wyjątkowych przypadkach (np. duży mróz (tj. naprawdę duży)) i tylko pod warunkiem, że są całkowicie zakryte przez elementy stroju;
b) Lekkozbrojni - muszą oprócz stroju wymaganego dla łuczników posiadać hełm żelazny, kaftan wełniany (lub skórzany) lub przeszywanicę (futrzane kaftany nie będą uznawane). Zalecane jest posiadanie rękawic ochronnych i karwaszy (lub ochraniaczy współczesnych na kolana i łokcie pod strojem). Zabronione jest stosowanie nagolenników (osłony kolan) założonych na wierzch stroju. W szczególnych przypadkach komisja stroju może zakwalifikować do tej kategorii wojownika w grubym kaftanie skórzanym i dodatkowej zbroi, jeżeli uzna, że ogólny wygląd i poziom zabezpieczenia jest na wysokim poziomie. Należy jednak liczyć, że będą to dopuszczenia warunkowe i rzadkie;
c) Ciężkozbrojni - oprócz powyższych wymagań muszą posiadać dodatkową zbroję żelazną (lamelkę lub kolczugę).
2. Osoby, które nie ukończyły 18 lat mogą występować w bitwie jedynie jako łucznicy.
3. Osoby, które nie ukończyły 15 lat nie mogą występować w bitwie.
4. Łucznicy i lekkozbrojni posiadają jedno życie, a ciężkozbrojni dwa. Jednakże łucznicy (nie spełniający wymogów uzbrojenia lub wieku), nie mogą walczyć w bliskim kontakcie ze zbrojnym, śmierć następuje nawet w przypadku odruchowego sparowania ciosu łukiem, a nawet tarczą (łucznik może jej używać tylko do zasłaniania się przed strzałami). Nie wolno też łucznikowi znajdującemu się w strefie ataku uciekać, jeżeli prowokowałoby to wojownika do zadania ciosu lub pogoni. Ze względy na dużą ogólność "bliskiego kontaktu" i trudność w jego ocenie, należy przestrzegać zasady: Łucznik ginie, gdy jest w takim położeniu, że zbrojny mógłby nawiązać z nim walkę, gdyby ów łucznik również był zbrojnym.
Zaleca się łucznikom używanie hełmów do tego przeznaczonych:
KLIKNIJ

5. Jeżeli osoba zakwalifikowana jako zbrojna w trakcie bitwy zdejmie hełm lub wymagane uzbrojenie to automatycznie zostaje przekwalifikowana i walczy na zasadach łucznika do czasu ponownego ubrania zdjętych elementów.
6. Za wygląd, poprawność stroju i klasyfikację uczestników oraz bezpieczeństwo używanej przez nich broni odpowiadają sami uczestnicy oraz głównodowodzący stron. Każdy uczestnik ma obowiązek przed bitwą zgłosić się do swojego głównodowodzącego w celu weryfikacji stroju i broni (komisja strojów). Niewypełnienie tego obowiązku obciąża odpowiedzialnością uczestnika i może być ukarane ostrzeżeniem lub wykluczeniem. W razie wątpliwości należy zgłaszać je do MKU przed bitwą. Wszelkie spory powstałe z tego tytułu podczas bitwy będzie rozstrzygać MKU po jej zakończeniu.
8. Opis poszczególnych elementów opancerzenia:
- przeszywanica – pikowany kaftan osłaniający ciało wojownika w zakresie: cały korpus (sięgając poniżej pasa), ramiona co najmniej do połowy. Kaftan ten musi być wykonany z materiałów dostępnych w odtwarzanej epoce, w szczególności z wełny, lnu, jedwabiu bądź skóry i wypychany ww. materiałami lub runem owczym itp. Minimalna grubość przeszywanicy to 2,5 cm (mniej więcej grubość męskiej dłoni);
- skórzany kaftan bojowy - alternatywna dla przeszywanicy forma ochraniająca ciało wojownika, której parametry muszą odpowiadać przynajmniej takim samym właściwościom ochronnym jak przeszywanica.
- hełm – osłona głowy odpowiadająca konstrukcyjnie realiom datowania Midgardu, której podstawowe elementy ochronne muszą być wykonane z żelaza lub stali o grubości wystarczającej do ochrony przed ciosem bronią dopuszczoną w Midgardzie. W razie wątpliwości w zakresie bezpieczeństwa danego rozwiązania Komisja Strojów zastrzega sobie prawo do wykonania testów uderzeniowych na danym hełmie. W razie wątpliwości w zakresie historycznego uzasadnienia danej konstrukcji hełmu Komisja zastrzega sobie prawo do jednorazowego dopuszczenia go do aktualnie przygotowywanego starcia pod warunkiem zobowiązania właściciela do dostarczenia po starciu danych dotyczących źródeł, na których oparto używane przezeń rozwiązanie hełmu;
- kolczuga – zbroja wykonana z żelaznych bądź stalowych ogniw splatanych wzorem 4 w 1 (lub innym uzasadnionym historycznie). Minimalna grubość drutu wykorzystanego do wykonania ogniwa nie nitowanego: 1.5mm, maksymalna średnica wewnętrzna ogniwa: 10mm;
- zbroja lamelkowa – pancerz wykonany z płytek stalowych lub żelaznych o minimalnej grubości 1mm. sznurowanych ze sobą za pomocą rzemieni skórzanych w taki sposób, aby na większości powierzchni pancerza dane miejsce było chronione przez minimum dwie płytki jednocześnie;
- zbroja łuskowa - pancerz wykonany z płytek stalowych lub żelaznych o minimalnej grubości 1mm. nitowanych lub sznurowanych za pomocą rzemieni skórzanych lub drutu metalowego do podkładu skórzanego w taki sposób, aby na większości powierzchni pancerza dane miejsce było chronione przez minimum dwie płytki jednocześnie.

ZASADY WALKI:

1. Przede wszystkim - Honor Wojownika!
2. Strefą punktowaną w bitwie zarówno w polu jak i na umocnieniach jest korpus, ręce powyżej łokci i nogi powyżej kolan oraz głowa (dotyczy to tylko broni ręcznej, krótkiej).
3. Włóczniami wolno atakować tylko pchnięciami, a strefa punktowana dla nich to tylko korpus poniżej piersi i nogi powyżej kolan.
4. Zabrania się łucznikom celowania w głowę przeciwnika, strefa punktowa dla łuku to korpus, ręce powyżej łokci i nogi powyżej kolan.
5. W czasie walki na umocnieniach (przez całe starcie, niezależnie od tego czy walczący znajdują się na ziemi) nie wolno używać broni długiej.
6. Zabronione jest stosowanie sztychów, atakowanie strefy niepunktowanej, atakowanie brzegiem tarczy oraz w szczególności podejmowanie jakichkolwiek działań mogących zagrozić bezpieczeństwu uczestników. Wszelkie ciosy bronią białą zadawane przez szczeliny w umocnieniach są traktowane jako sztychy i są również zabronione. Podobnie rzecz ma się ze strzałami, nie wolno oddawać strzałów z łuku przez szczeliny w umocnieniach.
7. Każdy wojownik w przypadku śmierci powinien to natychmiast zasygnalizować. Najlepiej poprzez upadnięcie na ziemię i udawanie martwego lub w przypadku gdy jest to niemożliwe (znajduje się na drabinie, palisadzie itp.) poprzez odrzucenie broni, uniesienie rąk, głośny okrzyk "nie żyję" lub inny, możliwe wyraźny sposób. Jeżeli sytuacja na to pozwala (walka nie toczy się w bezpośredniej bliskości) martwa osoba może oddalić się z miejsca śmierci i przejść do wyznaczonej strefy. Przechodzić należy możliwie szybko oraz cały czas wyraźnie sygnalizując, że jest się martwym (np. unosząc pustą dłoń).
8. Zakończenie bitwy następuje po "zabiciu" wszystkich zbrojnych jednej ze stron (łucznicy nie mogą walczyć sami).
9. W trakcie walki na umocnieniach zabronione jest atakowanie urządzeń przeciwnika, za pomocą których próbuje on sforsować przeszkodę (kładki, drabiny, wieże itp.). Kładki i drabiny wolno zabierać lub przewracać (ale nie niszczyć) gdy nie są używane (nikt się na nich nie znajduje), a w szczególności, gdy nie zagraża to bezpieczeństwu uczestników (np. nikt nie zostanie nimi uderzony, przygnieciony).

1. W celu zachowania racjonalnego bezpieczeństwa, ale też przyjaznej atmosfery walki, wprowadza się zasadę w myśl której, za nieodpowiednie zachowanie uznaje się: atakowanie miejsc niepunktowanych, pozorowanie ataków na twarz lub szyję, zbyt mocne uderzanie w sytuacjach tego nie wymagających (np. z tyłu, bezbronnego, itp.), zachowania agresywne (ponad normalne ofensywne) oraz każde inne mogące zagrozić zdrowiu uczestników. Oszukiwanie jest nie tylko nieodpowiednie ale również głęboko hańbiące.
2. W sytuacji, w której uczestnik dopuści się czynu nieodpowiedniego, należy zwrócić mu uwagę okrzykiem "Honor". Osoba taka powinna uznać się za martwą. Jeżeli nie reaguje, należy koniecznie zapamiętać ją i całą sytuację, z jak największą liczbą szczegółów, po bitwie przedłożyć MKU do rozpatrzenia. MKU będzie z największą starannością dociekać przebiegu tych zajść, lecz konieczne jest wskazanie konkretnych osób i konkretnych zarzutów. Niedopuszczalne jest podważanie odpowiedniego zachowania czy uczciwości zbiorowości (np. "łucznicy obrońców strzelali w twarz" lub "atakujący walili na oślep po głowach"). Odwagą cywilną jest w przypadku nieodpowiednich czynów wskazać sprawcę i skonfrontować z nim zeznania twarzą w twarz, w czym MKU oraz wodzowie drużyn mają pomagać.
3. W przypadkach złamania jakichkolwiek reguł (bitewnych, bezpieczeństwa czy praw Midgardu) MKU będzie przyznawać ostrzeżenia (żółta chorągiewka) i wykluczenia (czerwona chorągiewka). Wykluczenie oznacza zakaz brania udziału w życiu Midgardu.